Styl międzynarodowy
(ang. The International Style)
Jest to prąd architektury modernistycznej, z którym często jest ona utożsamiana, rozwijający się od roku około 1922 w Europie, a później na całym świecie.

Nazwa
Określenie powstało jako sztuczny termin stworzony przez Philipa Johnsona i Henry'ego-Russella Hitchcocka w 1932 na oznaczenie ogółu prądów minimalistycznych i funkcjonalistycznych w europejskiej architekturze modernistycznej lat 20. i 30. XX w., użyty po raz pierwszy w tytule wystawy w MoMA w Nowym Jorku i towarzyszącej jej publikacji (The International Style: Architecture Since 1922). Autorzy terminu sugerowali w ten sposób umiędzynarodowienie architektury przy jednoczesnym oderwaniu od rodzimych wzorców, jednocześnie jednak po raz pierwszy nadawali architekturze modernizmu rangę kolejnego stylu historycznego, podczas gdy większość jej twórców chętniej widziałaby w niej raczej całkowicie nową metodę twórczą niż styl. Już wcześniej funcjonowało w Europie pojęcie architektura międzynarodowa (niem. Internationale Architektur), użyte m.in. przez Ludwiga Hilberseimera w katalogu do wystawy Die Wohnung w Stuttgarcie w 1927. Hitchcock i Johnson użyli jednak innego określenia zawierającego wyraz styl, jak również opisali nowoczesną architekturę na podstawie klarowych kryteriów, powołując się na podane na 83 planszach uszeregowane alfabetycznie według nazwiska autora przykłady. Szczególnie silnie sprzeciwiał się w tym czasie traktowaniu nowoczesnej architektury jako stylu Walter Gropius. Książka Johnsona i Hitchcocka, katalogując cechy wymagane do tego, aby budynek mógł być uznany za nowoczesny, wywarła wpływ na wielu architektów i pełniła dla wielu rolę podręcznika estetyki.
Określenie rozpowszechniło się początkowo w krajach anglosaskich, obecnie stosowane jest na całym świecie jako synonim kubicznej odmiany modernizmu. Niekiedy traktowane jest jako synonim pojęć funkcjonalizm i racjonalizm, rozgraniczenie między tymi pojęciami jest różnie przedstawiane w literaturze. Johnson i Hitchcock pisząc o radykalnych funkcjonalistach przeciwstawiali im styl międzynarodowy, który brał pod uwagę względy estetyczne, jednak współcześni historycy architektury kwestionują pogląd, że istniała jakakolwiek spójna koncepcja funkcjonalizmu w architekturze lub grupa funkcjonalistów.



Wallace K. Harrison i komitet konsultacyjny, Gmach ONZ w Nowym Jorku, 1953




E. Mendelsohn, Dom towarowy Schocken w Chemnitz



L. Mies van der Rohe, Apartamentowce 860-880 Lake Shore Drive w Chicago