Konstruktywizm
W architekturze prąd charakteryzujący się podkreślaniem cech konstrukcyjnych obiektu budowlanego, jeden z głównych kierunków architektury modernistycznej, rozwijający się w latach 20. i 30. XX wieku, głównie w ZSRR, a ponadto w innych państwach europejskich.

Międzynarodowy konstruktywizm
Konstruktywizm nie był w architekurze kierunkiem wyłącznie rosyjskim, dzięki działalności Lissitzkiego od około 1922-24 stał się zjawiskiem międzynarodowym, dotycząc przede wszystkim Szwajcarii, Holandii i Niemiec. Z grupą konstruktywistów, skupionych wpierw wokół czasopism Wieszcz. Gegenstand. Objet i G, a potem ABC - Beiträge zum Bauen, związana była przejściowo grupa de Stijl. W Polsce z konstruktywistami utrzymywali kontakty architekci skupieni w grupie Praesens. W 1928 konstruktywiści wywarli znaczny wpływ na początkowe założenia CIAM. Na skutek wielkiego kryzysu, a także opanowania w Niemczech samorządów przez partie prawicowe i nazistowskie, większość konstruktywistów wycofała się w początkach lat 30. z życia zawodowego, niektórzy odeszli od radykalnego stylu, a część kontynuowała działalność w ZSRR.

Cechy konstruktywizmu
W klasycznym konstruktywizmie stosowane były wyszukane układy konstrukcyjne, często oparte na jednym generalnym pomyśle, co dawało pole do popisu przede wszystkim w budowlach centralnych. Chętnie korzystano z cięgien i kratownic. Konstruktywizm cechował się analizą właściwości użytych materiałów i zastosowanych układów konstrukcyjnych przez stosowanie obliczeń podpartych osiągnięciami współczesnej nauki. Zastosowana forma architektoniczna podkreślała konstrukcję i była związana z własnościami stosowanego materiału (stal, żelbet, drewno, szkło). Nierzadko kształt budynku pochodził z wyrafinowanego przeniesienia wykresu momentów zginających na realną konstrukcję, tak aby przekroje elementów konstrukcyjnych i ilość zastosowanego materiału były najmniejsze. Często jednak deklarowane przez architektów względy ekonomiczne nie miały takiego znaczenia jak demonstracja umiejętności inżynierskich i kunsztu budowlanego. W przeciwieństwie do stylu międzynarodowego konstruktywizm nie dążył do w pełni abstrakcyjnej i zdematerializowanej kompozycji, opierając się często na dramatycznych efektach kontrastu między elemantami ciężkimi i lekkimi, sugerując przezwyciężenie grawitacji. Zakładane przez konstruktywistów zasady obejmowały początkowo anonimowość architektury i przejęcie metod przemysłowych w budownictwie, przejmując marksistowskie idee społeczne. Klasyczny konstruktywizm podkreślał też znaczenie samego procesu budowlanego, wprowadzając do archiektury elementy wskazujące na możliwość kontynuacji i rozbudowy budynku, takie jak wybiegające w przestrzeń ramy, maszty, stropy.