Ekspresjonizm
W architekturze kierunek o cechach zarówno modernistycznych, jak i sprzecznych z modernizmem, rozwijający się w latach 1910-1935 w Europie, mający też swój odpowiednik w Stanach Zjednoczonych, gdzie bywa zazwyczaj określany jako Art Deco.
Dla ekspresjonizmu charakterystyczne było silne podkreślanie kierunku pionowego lub poziomego, tworzenie dynamicznych form w celu wywołania wrażenia strzelistości, nowoczesności, czy prędkości w jakiej budynek funkcjonuje. Plastyczne formy czerpano z natury jak również nawiązywano do elementów gotyckich.
Ruch ekspresjonistyczny rozwijał się przede wszystkim w Niemczech, osiągając ponadto pewne znaczenie w Holandii i krajach Europy Środkowej. Główną organizację ekspresjonistów stanowił krąg korespondencyjny Die Glāserne Kette (niem. Szklany łańcuch), zawiązany w 1919 przez członków rady artystów skupionych wokół Brunona Tauta. Listy były przez Tauta publikowane pod pseudonimami. Idee ekspresjonistów były silnie utopijne i anarchistyczne, wiązały się z wiarą w siłę sprawczą architektury szklanych domów i rewolucji. Głównym motywem architektonicznym miała stać się korona miasta - rodzaj wielkiego centrum kultury. Miasta miały zaś zostać zastąpione luźnymi osiedlami, których mieszkańcy mieli być ściśle związani z naturą.
Odmianą ekspresjonizmu był powstały od połowy lat 20. tzw. styl opływowy, zwany też stylem dynamicznym, nawiązujący do kształtów nowoczesnych samochodów, samolotów, a zwłaszcza transatlantyków. Jego twórcy, uznający potrzebę funkcjonalnego projektowania, chcieli w ten sposób nadać budynkom formę wypływającą ze zrozumienia ich programu i typologii.